Rox Paula | Tinyhousewoldwijk

PAULA & ROX

Wie: Paula en Rox

Leeftijd: Paula (57), Rox (67).

Beroep: Paula is marktverkoopster, ze heeft een eigen kraam met biologische producten. Voor het Tiny House initiatief is ze bestuurslid. Rox is een gepensioneerd meubelmaker en heeft een aantal Tiny Houses in opdracht gebouwd. Hij is bezig met de vele bouw-gerelateerde zaken binnen het Tiny House initiatief.

Kinderen: Ja, 4 kinderen.

Hobby’s: Paula maakt zelf kleding, en is dol op breien. Rox werkt graag met zijn handen, hij is een bouwend kunstenaar. Rox en Paula houden van lange wandelingen in de bossen van Nederland en Zuid-Frankrijk. Ze zijn graag buiten.

Naam huisje: Ons huis krijgt de naam ‘Canaille’ – dat is Frans en betekent zoiets als deugniet, boefje, tegendraads.

Jullie hebben dit initiatief opgezet. Kunnen jullie daar meer over vertellen?

Paula: “Met dit initiatief zijn we ongeveer de afgelopen drie jaar bezig geweest. Er was al veel voorbereidend werk gedaan. Toch kwamen we ook veel obstakels tegen: het was niet altijd makkelijk. Dat is het soms nog steeds niet, er moet nog veel geregeld worden. Het is nog een beetje zoeken naar de juiste balans, zowel bij de initiatieven onderling op Woldwijk, als met de vele organisaties waar je mee te maken krijgt. We zijn nu bijvoorbeeld bezig met het verkrijgen van energie voor de wijk, en dat blijkt een uitdaging. Toch heb ik er alle vertrouwen in dat het goed gaat komen. Op een gegeven moment valt alles op z’n plek, dan zal ons huisje helemaal af zijn en kunnen we er wonen. En de wijk vormt zich ook langzamerhand. Het hoeft ook niet allemaal vlekkeloos te verlopen, natuurlijk. Dat kan je ook verwachten bij dit soort initiatieven. Als we straks met z’n allen in onze kleine huisjes fijn kunnen wonen, dan hebben we al heel wat bereikt.”

Het idee om in een Tiny House te gaan wonen – hoe lang speelt dit al in jullie hoofd?

Paula: “Het idee om zo te gaan wonen speelt al langer, maar we zijn er ongeveer vijf jaar geleden daadwerkelijk mee bezig gegaan. Toen zijn we begonnen met de bouw van ons huisje.”
Rox: “Toen bij ons het idee ontstond om anders te gaan wonen (en leven), was het 2012. Het begrip Tiny House was er nog niet. We zijn dus een beetje ingehaald door de hype.”

Wat is een Tiny House voor jullie?

Paula: “Voor mij persoonlijk is dat een plek om te wonen op een manier die bij mij past, en waar ik mijn ei kwijt kan. Met de geringe middelen die ik nodig heb, want voor mij is dat niet zoveel. Ik ben niet zo’n ‘spullen-mens’, en ik heb niet zoveel ruimte nodig. Het is ook van belang dat je daarin bewust omgaat met je keuzes: welke materialen gebruik je, welke spullen neem je mee, hoe geef je je huisje vorm. Toen wij ons erin begonnen te verdiepen, jaren geleden, noemde je het nog geen Tiny House. Dat is meer een term die later opgekomen is, zoals Rox al aan heeft gegeven. Voor mij is een Tiny House meer een gevoel van binnen, een manier van leven. Deze manier van leven is me eigenlijk met de paplepel ingegoten: ik ben van jongs af aan vegetarisch en macrobiotisch opgevoed door mijn ouders. Als kind ben ik al vertrouwd geraakt met zorg en respect voor de natuur. Ook klein wonen is me niet vreemd. Ik groeide op in een klein huisje waar ik met een groot gezin – maar liefst 7 mensen – woonde. Als ik deze manier van wonen en leven voort kan zetten op deze plek, in ons kleine huisje, dan zou ik dat heel mooi vinden. En ik zou het heel leuk vinden om mijn kennis te delen, als mensen daar benieuwd naar zijn. Maar ik ga geen evangelie over Tiny Houses verkondigen, hoor.” (lacht)
Rox: “Vanuit mijn ambacht en expertise is een Tiny House voor mij iets anders dan een klein huisje. Tiny House is een manier van bouwen: daar waar het kan ecologische bouwmaterialen gebruiken en daar waar het moet goed doordachte keuzes maken. Bij het bouwproces letten op een gezonde leefomgeving, veiligheid en de vormgeving. Het oog wil ook wat, immers. Bij het bouwen van ons huisje ben ik voornamelijk bij de basis gebleven van wat ik denk dat bouwen zou moeten zijn. Een Tiny House voor mij uiteindelijk een plek waar we tevreden zijn met wat we hebben. We ambiëren niet meer dan nodig is. Genoegen nemen met genoeg.”

Het huisje van Paula en Rox

Wat zijn de beweegredenen om zo te gaan wonen en leven?

Paula: “Op een gegeven moment ga je keuzes maken in je leven. En je laat ook bewust dingen los. Het idee dat het nodig is een groot huis te hebben, bijvoorbeeld. Of veel materiële bezittingen. Voor mij zijn dat niet wezenlijke dingen die je in je leven nodig hebt om gelukkig of succesvol te zijn. Dat is een verwachtingspatroon, en dit zie je vooral in de westerse wereld. Er wordt verwacht dat je allerlei dingen nodig hebt, maar is dat werkelijk zo? Over de hele wereld leven al vele generaties lang allerlei mensen die tevreden zijn met andere dingen dan veel spullen, grote huizen of veel luxe.”

Jullie hebben je eigen huisje gebouwd. Kan je iets vertellen over dat proces?

Paula: “Je eigen huisje bouwen: daar zitten veel uren in. Dat is mouwen opstropen en gewoon, simpelweg, doen. We hebben het hele onderstel gerenoveerd, daar zat ook veel tijd in. Je hebt ideeën in je hoofd en dat ga je uitwerken met je handen. We hebben een tekening gemaakt van het ontwerp, en volgens deze tekening is het huisje gebouwd. Het huisje voldoet dus precies aan het beeld wat we er al die tijd van hebben gehad. Nu moet het nog afgemaakt worden aan de binnenzijde, zodat het echt een thuis wordt. Dat gevoel zal vast komen als we er daadwerkelijk in wonen. Het is al wel heel prettig als we weer bij het huisje aankomen, om eraan te werken. Het voelt goed, hier in de wijk.”

Druk aan het werk

Wat voor installaties gaan jullie gebruiken in het huisje?

Paula: ‘We hebben een compost toilet, en we worden aangesloten op het waternet. We willen voorlopig met gas koken, dus er worden gasflessen aangeschaft. Energie zijn we aan het regelen. Op een gegeven moment, als alle huisjes gerealiseerd zijn en de wijk gegroeid is, willen we energieneutraal zijn, en vervolgens zelfvoorzienend. Dan zouden we gebruik willen maken van kleine windmolentjes, want het waait hier in het Noorden altijd. En een helofytenfilter, om water te zuiveren. Regenwater opvangen om mee te douchen, lijkt ons ook een goede optie. Er zijn allerlei regels als het gaat om drinkwater, en je moet het water altijd zuiveren voordat het terug de natuur in gaat. Dus daar gaan we bewust mee om in de toekomst.”

Hoe zien jullie de Tiny House wijk straks voor je?

Paula: “Ik zie een ecologisch evenwicht voor me: wat je neemt, dat geef je ook terug aan de natuur. Het is verder belangrijk, denk ik, dat er onderling een beetje saamhorigheid is in de wijk. Af en toe iets met z’n allen doen lijkt me goed en verbindend. Het is niet de bedoeling dat er mensen eenzaam worden, bijvoorbeeld. Aan de andere kant is het een woonwijk zoals elke andere: we hoeven niet allemaal vrienden te worden. Wat dat betreft heb ik er geen idealistisch beeld bij, maar ik denk wel dat er een mooie balans te vinden is. Op elkaar letten, maar ook ruimte hebben voor jezelf als mens. Je hebt allemaal je eigen leven, natuurlijk. Verder is het van belang dat familie en vrienden zich hier ook een beetje thuis voelen.”

Jullie woonden tot nu toe in een koopwoning en jullie huis is net verkocht. Nu wordt het ‘ontspullen’ – zijn jullie al begonnen en zo ja, hoe gaat dat?

Paula: “Zoals ik al zei: ik ben niet zo’n ‘spullen-mens’. Vroeger woonden we met z’n allen in een kleiner huisje, en deelden we van alles met elkaar. Met een beetje improviseren kom je een heel eind, heb ik van jongs af aan geleerd. Ik deed altijd heel lang met de spullen die ik had: ik kon jarenlang van een mooi jurkje genieten. Daar was ik dan zo blij mee. Pas als het stuk ging of versleten was, droeg ik het niet meer. Ik had een pyjama, daar heb ik werkelijk jaren mee gedaan als kind. Rox heeft wel verzamelingen die hij heeft verkocht, ik eigenlijk niet. Dus voor mij is het niet zo moeilijk: ik heb weinig om weg te doen. Ik neem mijn kleren mee, en mijn naaimachines. We nemen een paar meubels mee, voor de buitenkeuken die we bij ons huisje gaan maken in de toekomst. Verder verkopen we alles.”

Is er als toekomstige bewoners van de Tiny House-wijk een streven naar een connectie met het dorp en de omgeving?

Paula: “Ja, we willen juist in verbinding staan met de wereld. De maatschappij en ik moeten eigenlijk één zijn, want ik ben onderdeel van de maatschappij – en andersom. Zo zie ik dat voor me. Ik zou me niet prettig voelen op een eilandje middenin de maatschappij, bewust afgescheiden van de wereld om me heen. Daarom willen we een onderdeel zijn van het dorp, en iets toevoegen op een positieve manier.”
Rox: “Ik zie de Tiny House-wijk als een woonwijk van Ten Boer: wij gaan dan ook Ten Boersters worden. Net als bij elke straat of wijk in Ten Boer wordt niemand de toegang geweigerd tot deze nieuwe woonwijk. Ik snap wel dat het allemaal een beetje anders is en dat er met grote afwachting gekeken wordt naar wat er allemaal gaat gebeuren op het land waar de wijk vorm gaat krijgen. En ik kan me voorstellen dat er misschien wel een beetje angst zal ontstaan bij mensen uit het dorp, omdat ze niet weten hoe het eruit zal komen te zien. Maar wij zijn doodgewone mensen die onze boodschappen bij de Coop gaan doen en een lekkere pizza bestellen als we even geen zin hebben om zelf te koken. We wonen alleen een beetje anders.”

IMG_20180709_204454_resized_20180716_044

De marktkraam van Paula

Is het moeilijk om de stap te maken om zo te gaan wonen? Hoe reageren familie en vrienden?

Paula: “De reacties zijn variërend. Mensen die ons langer kennen dan vandaag, zien dit soort keuzes wel aankomen natuurlijk. Maar mensen die iets verder van ons af staan vragen ook wel of het dan niet erg koud gaat worden in de winter in zo’n huisje. Dan zeg ik altijd dat we dan de houtkachel wel aan doen. Sommige mensen hebben er geen voorstelling van. Ze denken dat het een heel primitieve manier van leven is. Voor ons is dit gewoon een woonhuis. Het is kleiner, maar alles wat we nodig hebben is aanwezig. Je kan koken, douchen, het is lekker warm in de winter. Als mensen vragen hebben laat ik vaak foto’s van ons huisje zien. Dat helpt, want zelf hebben ze er vaak een heel ander beeld bij. Dan zeggen ze soms meteen dat ze ook wel in zo’n huisje zouden willen wonen.”

In het voorjaar zal jullie huisje – en een deel van de wijk – ongeveer klaar zijn. Hebben jullie verwachtingen over het wonen in jullie huisje?

Paula: “Het zou leuk zijn als het huisje af is, en alles functioneert. Dat je dan kan denken: ik woon hier nu. Dit is ons huisje. Nu zijn we nog aan het klussen aan de binnenkant, en zal het de eerste winter meer kamperen zijn dan echt wonen. Daarna zal het meer een woonhuis worden. Ik denk dat ik over een maandje met mijn wasmandje naar mijn dochter in Groningen ga. De eerste periode zal behelpen worden.” (lacht)
Rox: “Klaar is het eigenlijk nooit, dat geldt voor iedereen die een eigen huis bouwt. Maar ergens in de zomer van volgend jaar zullen er dagen komen dat er rust is en genieten we hopelijk samen van een Ten Boerster zonsondergang.”

Eenvoudig, simpel leven, met minder prikkels van de wereld om je heen: speelt dit een rol in de keuze voor deze manier van wonen?

Paula: “Ik ben zelf niet zo gevoelig voor prikkels. Ik ontmoet veel mensen op de markt, waar ik met mijn kraam sta, en dan maak ik graag een praatje met iedereen. Ik vind mensen interessant. Dus dat contact vind ik juist leuk. Wat de rest van de prikkels betreft zet ik makkelijk de tv uit, en internet en social media zijn ook niet mijn dagelijkse bezigheden. Via facebook delen we veel over de bouw van ons huisje, en hoe dat proces verloopt, maar dat is meer ter inspiratie bedoeld voor anderen. Het is niet iets waar ik constant mee bezig ben. Wat dat betreft is er geen verandering, denk ik, als ik hier ga wonen. En ik kan best aarden hier, denk ik. Ik ben wel een echte wereldburger.” (lacht)
Rox: “Het is niet de insteek dat we ons gaan afsluiten van wat er zoal om ons heen gebeurt. Wel dat we er bewust anders mee om willen gaan.”